24 Φεβρουαρίου 2016
21 Φεβρουαρίου 2016
15 Φεβρουαρίου 2016
digital narcisissm? or just a selfie
στην εργασία αυτή καταγράφονται 60 selfies και ο λόγος για τον οποίο τραβήχτηκαν από το κάθε άτομο. ¨Έτσι ο αναγνώστης μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για το αν η μόδα των selfies είναι κάτι το κατακριτέο,επικίνδυνο η όχι
(η εργασία/αρχείο βρίσκετε σε μορφή βιβλίου στο εργαστήρι των πολυμέσων)
70 επαναλήψεις
70 επαναλαμβανόμενες διπλώσεις
70 καταγραφές από καθημερινές ερωτήσεις
70 origami
70 αρχεία από την καθημερινότητα μου
Ιωάννης Βγόντζας
10 Φεβρουαρίου 2016
a Crazy Comparison Between RAW and JPEG
Here’s a Crazy Comparison Between RAW and JPEG
Published on February 4, 2016 by Austin Paz
When starting out in photography, a lot of beginners are confused about RAW and JPEG formats while shooting. There are plenty of explanations out there, but with us being photographers, it’s easier for us to comprehend a visual reference.
I’ve had the option of shooting RAW since my Canon 20D over 10 years ago and even though I’ve never shot JPEG since then, I never actually compared a RAW with JPEG to see the data I would’ve been losing if I let the camera compress the files itself.
So I decided to do an extreme test: I used a Canon 70D to shoot a photo of a pure black image. I did this by not having a lens on the camera at all and just taking a shot with the lens cap on. I had my camera set to RAW+JPEG so I got the image in both formats directly from the camera. I shot these at 1/60s with the ISO at 3200 and at first glance, they are both identical and pure black:
So I decided to do an extreme test: I used a Canon 70D to shoot a photo of a pure black image. I did this by not having a lens on the camera at all and just taking a shot with the lens cap on. I had my camera set to RAW+JPEG so I got the image in both formats directly from the camera. I shot these at 1/60s with the ISO at 3200 and at first glance, they are both identical and pure black:
RAW (left) and JPEG (right), as they looked straight out of camera.
Using Adobe’s Camera RAW editor, I bumped the exposure up 5 stops for both files and was amazed at what both images actually looked like.
The RAW black photo increased by 5 stops.
The JPEG black photo increased by 5 stops.
Here are both images, side by side and cropped:
Crops of the RAW (left) and JPEG (right) after boosting exposure by 5 stops.
As you can clearly see, the two look nothing alike — it’s almost impossible to guess that they started as the same image. This is something to consider if you’re a JPEG shooter. Your shadows can look relatively inconsistent and discolored if you need to do extra processing. On the opposite end, RAW has a very uniform noise across the whole spectrum.
I’ll admit neither look too pretty, but these are extreme cases of pushing the limits of the shadows in an image and its worth acknowledging for anyone who takes their craft seriously. If you have the capability with your camera and don’t want your photo looking like the swamp thing, do yourself a favor and shoot RAW!
About the author: Austin Paz is a photographer and traveler based in New York City. You can find more of his work and writing on his website and Instagram. This article was also published here.
http://petapixel.com/2016/02/04/heres-a-crazy-comparison-between-raw-and-jpeg/
http://petapixel.com/2016/02/04/heres-a-crazy-comparison-between-raw-and-jpeg/
9 Φεβρουαρίου 2016
8 Φεβρουαρίου 2016
το ταξίδι του\της… ??
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=zc10XmPA5dA]
Πάνε μέρες τώρα…χρόνια..που το βλέπω να τρέχει.
Πάνε μέρες τώρα…χρόνια..που το βλέπω να τρέχει.
Είναι αδιαπέραστο.
Κανένας απ αυτούς που το είδε δεν κατάφερε να το σβήσει απ τη μνήμη του.
Όλοι αυτοί το ένιωσαν πάνω τους..να κυλάει μέσα τους..
Στο έδαφος πάνω υπάρχουν τα σημάδια του.
Κάθε σημάδι και μια διαφορετική ιστορία..
μα οι πληγές πάνω στο σώμα με πηγαίνουνε όλες πίσω στην ίδια ιστορία.
Νερό. Πολύ νερό.
Εκείνο τρέχει,το ταξίδι όμως ατελείωτο.
Αλλά κάπου στο βυθό του κρατάει κρυμμένη κάποια ελπίδα,που απεγνωσμένα προσπαθεί να βγει στην επιφάνια.
Ο γέρος, ξαπλωμένος πάνω στο κρεβάτι του , παλεύει για την τελευταία ανάσα λίγα δευτερόλεπτα πριν τη σιωπή.
Δεν μπορεί , κάπου θα υπάρχει προορισμός..
Σωλήνες, φράγματα ,τσιμέντο..και όμως κάτω απ την άσφλατο αυτό κρατάει ακόμα.
Τι και αν κατάφεραν να το εγκλωβίσουν…
“Μέσα σε αυτή την ιστορία; … Εμείς.”
μου ψιθύρισες εκείνο το απόγευμα στη λίμνη που ο ήχος του νερού ήταν τραγούδι.
Ένα κομμάτι του ονείρου το σώμα λοιπόν.
Το κράτησα μες στα δάχτυλα αλλά όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα απ αυτό να αποδράσω.
Έτσι τρέχω και εγώ λοιπόν με τη σειρά μου για να φτάσω..εκεί που το όνειρο τελειώνει.