paidia anevazo to keimeno mou k to teliko video gia tin synaisthisia.tis fotografies telika den tha tis xrisimopoiiso.an iparxoun lathoi sto keimeno sorry alla den ta pao kala me to grapsimo.an kati den sas kolaei sto keimeno se sxesi me to video grapste kati gia na to sizitisoume.thanks. <!– /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;}
–>
<!– /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;}
–> Η φιλοσοφική αναζήτηση, που είχε ξεκινήσει με τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, σχετικά με το πώς μπορούμε να γνωρίσουμε τον κόσμο γύρω μας και τις αρχές λειτουργίας του, είχε φτάσει σε αδιέξοδο την εποχή του Πλάτωνα. Οι ηρακλείτειοι υποστήριζαν ότι τα πάντα στον κόσμο του χώρου και του χρόνου συνεχώς μεταβάλλονταν. Ούτε για μια στιγμή δεν σταματούσε η μεταβολή και τίποτα δεν έμενε το ίδιο από τη μια στιγμή στην άλλη. Συνέπεια αυτής της θεωρίας φαινόταν να είναι ότι δεν μπορούμε να γνωρίσουμε αυτόν τον κόσμο, εφόσον δεν μπορεί κανείς να πει ότι γνωρίζει κάτι που είναι διαφορετικό ετούτη τη στιγμή απ’ ό,τι ήταν μια στιγμή πριν. Η γνώση απαιτεί την ύπαρξη ενός σταθερού αντικειμένου. Ο Παρμενίδης, από την άλλη πλευρά, ισχυριζόταν ότι υπάρχει μια σταθερή πραγματικότητα, την οποία μπορούμε να ανακαλύψουμε μόνο μέσω της ενέργειας του νου, χωρίς καμιά ανάμειξη των αισθήσεων. Το αντικείμενο της γνώσης πρέπει να είναι αμετάβλητο και αιώνιο, εκτός χρόνου και μεταβολής, ενώ οι αισθήσεις μας φέρνουν σε ότι είναι μεταβλητο και φθαρτο. Ο Πλάτων θέλοντας να διαφυλάξει το αγαθό της γνώσης και της αντικειμενικής αλήθειας από ιδεολογήματα που την απέρριπταν καταδικάζοντας τον άνθρωπο σε μια άγνοια μόνιμη και οδηγώντας τον τελικά στον αμοραλισμό, υποστήριξε ότι τα αντικείμενα της γνώσης, τα αντικείμενα που θα μπορούσαν να οριστούν, υπήρχαν, αλλά δεν έπρεπε να ταυτιστούν με τίποτε στον αισθητό κόσμο· υπήρχαν σε έναν νοητό κόσμο, πέραν χώρου και χρόνου. Είναι οι περίφημες π λατωνικές ιδέες ή είδη.
Οι ιδέες είναι εκείνες οι τέλειες, άφθαρτες και αμετάβλητες νοητές οντότητες, στις οποίες όλα τα ατελή, φθαρτά και μεταβλητά αισθητά πράγματα μετέχουν. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να θεωρηθούν ως ιδέες που δημιουργούμε με το νου μας· είναι πραγματικές οντότητες τις οποίες μπορούμε να συλλάβουμε μόνο με τη νόηση και όχι με τις αισθήσεις.
Από την πρώτη στιγμή της ζωής μας, οι αισθήσεις μας “υπενθυμίζουν” διαρκώς κάτι μη αντιληπτό άμεσα από τις αισθήσεις . Άρα η γνωριμία μας με τα ίδια τα πρότυπα πρέπει να ανάγεται σε χρόνο προγενέστερο της λειτουργίας των αισθήσεών μας, προγενέστερο δηλαδή της γέννησής μας.
ο Πλάτων επαναβεβαίωσε την αλήθεια της θρησκευτικής διδασκαλίας των Πυθαγορείων ότι η ψυχή είναι αθάνατη.
Ιδέες και ψυχή ανταποκρίνονται το ένα στο άλλο. Η θέα των ιδεών είναι μάλιστα πληρέστερη όσο περισσότερο η ψυχή ελευθερώνεται από το σώμα και τις αισθήσεις. Άρα η ψυχή συγγενεύει με το θείο, το αθάνατο, το αόρατο, ενώ το σώμα συγγενεύει με το γήινο, το ορατό και το φθαρτό. Συνάμα η ψυχή είναι προορισμένη να άρχει, ενώ το σώμα είναι προορισμένο να υπακούει και να υπηρετεί.
Η ανθρώπινη ψυχή πριν ενσωματωθεί γνώρισε τις ιδέες στην καθαρότητά τους. Με την είσοδό της, όμως, στο σώμα και την υποταγή της στους φυσικούς νόμους, η ψυχή λησμόνησε αυτά που γνώριζε. Η απόκτηση γνώσεως σε τούτον τον κόσμο ερμηνεύεται, τελικά, ως διαδικασία αναμνήσεως.
Oι αισθήσεις αποτελούν το μέσο επιβίωσης των ζωντανών οργανισμών.Για τους ανθρώπους αποτελεί επίσης το μέσο για την απόκτησης γνώσης.Σύμφωνα με τους παραπάνο φιλοσόφους η αντίληψη μας για τον κόσμο είναι λανθασμένη καθώς βιώνουμε μια ψευδαίσθηση και τιποτα δεν είναι αληθινό.
Η νευρολογική ανάμειξη των αισθήσεων(συναισθησία)χαρακτηρίζεται ως πάθηση και συναντάτε σε ποσοστό ένα προς δύο χιλιαδες ανθρώπους.Είναι η μη φυσιολόγικη κατάσταση κατά την οποία κάποιος βιώνει δύο ή περισσότερες αισθήσεις ταυτόχρονα.Εφ’οσον οι αισθήσεις μας είναι ουσιαστικά ψευδαισθήσεις θα μπορούσε η συναισθησία να αποτελέσει το μέσο κατανοήσης της αλήθειας;Η απαντηση είναι όχι.Ιατρικα ένα νευρολογικό βραχυκύκλωμα στον εγκέφαλο το οποίο δίνει τα αντίστοιχα αποτελέσματα της πάθησης δεν μπορεί να αποτελεί το μέσο για να κατανοήσουμε τον κόσμο αλλα μια διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων ,ίσως πιο ποιητική.Και σύμφωνα με τις θεωρίες των φιλοσόφων που ανεφερα το μονο μέσο είναι ο νούς και όχι οι αισθήσεις.
«Όλα είναι πολύ΄ρευστά.Πρέπεις να νίωσεις τον ήχο να κινείται.Οι ήχοι είναι ψηλοί,χαμηλοί,γρήγοροι,αργοί…Τα χρώματα μου είναι το ίδιο.Κινούνται με τον ίδιο απόλυτο τρόπο.Είναι ένα πολύ φευγαλέο συναίσθημα και αδύνατο να το προσδιορίσεις με απόλυτο τρόπο.»Το video που εχω κάνει είναι συμβολικό και στηρίζεται στην παραπάνω μαρτυρία ενώς συναισθητικού ατόμου. //www.youtube.com/get_player