15 Φεβρουαρίου 2016
8 Φεβρουαρίου 2016
το ταξίδι του\της… ??
Πάνε μέρες τώρα…χρόνια..που το βλέπω να τρέχει.
Είναι αδιαπέραστο.
Κανένας απ αυτούς που το είδε δεν κατάφερε να το σβήσει απ τη μνήμη του.
Όλοι αυτοί το ένιωσαν πάνω τους..να κυλάει μέσα τους..
Στο έδαφος πάνω υπάρχουν τα σημάδια του.
Κάθε σημάδι και μια διαφορετική ιστορία..
μα οι πληγές πάνω στο σώμα με πηγαίνουνε όλες πίσω στην ίδια ιστορία.
Νερό. Πολύ νερό.
Εκείνο τρέχει,το ταξίδι όμως ατελείωτο.
Αλλά κάπου στο βυθό του κρατάει κρυμμένη κάποια ελπίδα,που απεγνωσμένα προσπαθεί να βγει στην επιφάνια.
Ο γέρος, ξαπλωμένος πάνω στο κρεβάτι του , παλεύει για την τελευταία ανάσα λίγα δευτερόλεπτα πριν τη σιωπή.
Δεν μπορεί , κάπου θα υπάρχει προορισμός..
Σωλήνες, φράγματα ,τσιμέντο..και όμως κάτω απ την άσφλατο αυτό κρατάει ακόμα.
Τι και αν κατάφεραν να το εγκλωβίσουν…
“Μέσα σε αυτή την ιστορία; … Εμείς.”
μου ψιθύρισες εκείνο το απόγευμα στη λίμνη που ο ήχος του νερού ήταν τραγούδι.
Ένα κομμάτι του ονείρου το σώμα λοιπόν.
Το κράτησα μες στα δάχτυλα αλλά όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα απ αυτό να αποδράσω.
Έτσι τρέχω και εγώ λοιπόν με τη σειρά μου για να φτάσω..εκεί που το όνειρο τελειώνει.
το ταξίδι του\της… ??
Πάνε μέρες τώρα…χρόνια..που το βλέπω να τρέχει.
Είναι αδιαπέραστο.
Κανένας απ αυτούς που το είδε δεν κατάφερε να το σβήσει απ τη μνήμη του.
Όλοι αυτοί το ένιωσαν πάνω τους..να κυλάει μέσα τους..
Στο έδαφος πάνω υπάρχουν τα σημάδια του.
Κάθε σημάδι και μια διαφορετική ιστορία..
μα οι πληγές πάνω στο σώμα με πηγαίνουνε όλες πίσω στην ίδια ιστορία.
Νερό. Πολύ νερό.
Εκείνο τρέχει,το ταξίδι όμως ατελείωτο.
Αλλά κάπου στο βυθό του κρατάει κρυμμένη κάποια ελπίδα,που απεγνωσμένα προσπαθεί να βγει στην επιφάνια.
Ο γέρος, ξαπλωμένος πάνω στο κρεβάτι του , παλεύει για την τελευταία ανάσα λίγα δευτερόλεπτα πριν τη σιωπή.
Δεν μπορεί , κάπου θα υπάρχει προορισμός..
Σωλήνες, φράγματα ,τσιμέντο..και όμως κάτω απ την άσφλατο αυτό κρατάει ακόμα.
Τι και αν κατάφεραν να το εγκλωβίσουν…
“Μέσα σε αυτή την ιστορία; … Εμείς.”
μου ψιθύρισες εκείνο το απόγευμα στη λίμνη που ο ήχος του νερού ήταν τραγούδι.
Ένα κομμάτι του ονείρου το σώμα λοιπόν.
Το κράτησα μες στα δάχτυλα αλλά όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα απ αυτό να αποδράσω.
Έτσι τρέχω και εγώ λοιπόν με τη σειρά μου για να φτάσω..εκεί που το όνειρο τελειώνει.
το ταξίδι του\της… ??
Πάνε μέρες τώρα…χρόνια..που το βλέπω να τρέχει.
Είναι αδιαπέραστο.
Κανένας απ αυτούς που το είδε δεν κατάφερε να το σβήσει απ τη μνήμη του.
Όλοι αυτοί το ένιωσαν πάνω τους..να κυλάει μέσα τους..
Στο έδαφος πάνω υπάρχουν τα σημάδια του.
Κάθε σημάδι και μια διαφορετική ιστορία..
μα οι πληγές πάνω στο σώμα με πηγαίνουνε όλες πίσω στην ίδια ιστορία.
Νερό. Πολύ νερό.
Εκείνο τρέχει,το ταξίδι όμως ατελείωτο.
Αλλά κάπου στο βυθό του κρατάει κρυμμένη κάποια ελπίδα,που απεγνωσμένα προσπαθεί να βγει στην επιφάνια.
Ο γέρος, ξαπλωμένος πάνω στο κρεβάτι του , παλεύει για την τελευταία ανάσα λίγα δευτερόλεπτα πριν τη σιωπή.
Δεν μπορεί , κάπου θα υπάρχει προορισμός..
Σωλήνες, φράγματα ,τσιμέντο..και όμως κάτω απ την άσφλατο αυτό κρατάει ακόμα.
Τι και αν κατάφεραν να το εγκλωβίσουν…
“Μέσα σε αυτή την ιστορία; … Εμείς.”
μου ψιθύρισες εκείνο το απόγευμα στη λίμνη που ο ήχος του νερού ήταν τραγούδι.
Ένα κομμάτι του ονείρου το σώμα λοιπόν.
Το κράτησα μες στα δάχτυλα αλλά όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα απ αυτό να αποδράσω.
Έτσι τρέχω και εγώ λοιπόν με τη σειρά μου για να φτάσω..εκεί που το όνειρο τελειώνει.
7 Φεβρουαρίου 2016
Bonds untied
Ψάχνοντας τον παλιό εαυτό
Οι ένοχες, το στρες της ημέρας..
για να πιάσεις το τίποτα και μια κούραση χωρίς αίτια.
Ψάχνοντας τον παλιό εαυτό..
για να πάρεις θάρρος και να συνεχίσεις …σωστό ή λάθος ;
Δεν ξέρεις…. Αναζήτηση…. μέχρι ποτέ; και γιατί; Κείμενο, Συμμετοχή, Αφήγηση: Γκώγκος Πέτρος
Πλάνα, Σκηνοθεσία, Μίξη: Αδάμ Στέργιος
Underground
Η ζωή είναι ένα μυστήριο!! Μοιάζει σαν το υπόγειο ενός σπιτιού, ποτέ δεν ξέρεις τι
μπορεί να κρύβει κάθε στροφή της.. ή πίσω από μια κρυμμένη πόρτα…!!
Αδάμ Στέργιος
Pick up
Το παλιό θα ηχεί πάντα στους ρυθμούς του καινούργιου !
Αδάμ Στέργιος
Ψυχική Διάθεση
Το άγχος της καθημερινότητας δοκιμάζει τα όρια μας κάθε στιγμή και λεπτό. Υπάρχει ανάγκη για ένα διάλλειμα; Θα πειράξει αν βγούμε από την ρουτίνα μας για λίγα λεπτά;
Τότε ξαφνικά χάνουμε τον προσανατολισμό. Η επιστροφή θέλει προσπάθεια και υπομονή.
Γδύνομαι mandarin edition
και ορίστε μια πιο “ανάλαφρη” έκδοση:
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=BstODh_dkIg]
Μητκούδη Μιχαέλα