Το φως που μπορεί να μεταφράσει το ανθρώπινο μάτι σε κάτι που να μπορεί να διακρίνει, μόλις που ξεπερνάει το 1/4 από αυτό που διαχέεται στο χώρο. Περίπου το 30% του ανθρώπινου εγκεφάλου ασχολείται με την επεξεργασία και ερμηνεία των ερεθισμάτων της όρασης. Από αυτό το ποσοστό, πόσο μπορούμε να επιβεβαιώσουμε πως είναι τουλάχιστον παρεμφερές με το φως που μπορεί να δει ο κάθε άνθρωπος; Ή μάλλον, πολύ περισσότερο, κατά πόσο διαφέρει ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται και αποκωδικοποιεί την αυτή την ορατή πληροφορία..;
Έχουμε τη δυνατότητα να κοιτάξουμε, να παρατηρήσουμε, και να δούμε.
Να κοιτάξουμε την επιφάνεια, να παρατηρήσουμε την συμπεριφορά της, και να δούμε κάτω από αυτήν.
Έχουμε τη δυνατότητα να κοιτάξουμε, να παρατηρήσουμε, και να δούμε.
Να κοιτάξουμε την επιφάνεια, να παρατηρήσουμε την συμπεριφορά της, και να δούμε κάτω από αυτήν.
Έξι τίτλοι της βωβής ταινίας “Το Θωρηκτό Ποτέμκιν” σχεδιάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να προκύψει ένας διαφορετικός, ίσως όχι τόσο κατανοητός με την πρώτη ματιά, υπότιτλος, ο οποίος μεταφράζει την κατεξοχήν περιγραφή της ταινίας. Η πληροφορία που δίνεται στον θεατή, ίσως να προσπαθεί να πει κάτι διαφορετικό, με λιγότερες λέξεις και περισσότερο νόημα, από αυτό που φαίνεται στα πρώτα δευτερόλεπτα επεξεργασίας της από τον εγκέφαλο…
Αρκεί κανείς να έχει τη θέληση να δει, λίγο πιο βαθιά, κάτω από την επιφάνεια που πλέει το θωρηκτό…
– Ιωσηφίνα Μακρή
Part 1: ‘TALES’
Part 2: ‘EVADE – NO EAT’
Part 3: ‘MAD’
Part 4: ‘GOLD’
Part 5 & 6: ‘EMBR-ACE’