http://ide-identity.blogspot.gr/
Η ιδέα λοιπόν είναι, πως η ταυτότητα μας
συνδέεται σε έναν βαθμό με τις αναμνήσεις μας.
συνδέεται σε έναν βαθμό με τις αναμνήσεις μας.
Ποιοι θα ήμασταν χωρίς αυτές; Πόσο ρευστές είναι οι μνήμες, καθώς απομακρύνονται από την πραγματικότητα;
Έχουμε την τάση να τις ανασυνθέτουμε και να
τις ξανά επινοούμε.
τις ξανά επινοούμε.
Φτιάχνουμε στην ουσία ένα κολάζ από θραύσματα.
Προσπάθησα, καθώς έφτιαχνα αυτές τις
«καρτ-ποστάλ» να είμαι όσο πιο πιστή μπορώ στο που ακριβώς τις βρήκα και τι
ακριβώς συνέβη, μα παρατήρησα ότι αυτό είναι αδύνατο. Οι μνήμες δημιουργούν την
ταυτότητα μας και έπειτα αυτό που είμαστε, δημιουργεί τις μνήμες ξανά. Σαν ένα
παιχνίδι.
«καρτ-ποστάλ» να είμαι όσο πιο πιστή μπορώ στο που ακριβώς τις βρήκα και τι
ακριβώς συνέβη, μα παρατήρησα ότι αυτό είναι αδύνατο. Οι μνήμες δημιουργούν την
ταυτότητα μας και έπειτα αυτό που είμαστε, δημιουργεί τις μνήμες ξανά. Σαν ένα
παιχνίδι.
Με ενδιέφερε να χρησιμοποιήσω την κυριολεξία
πιο πολύ σαν αυτοπεριορισμό και σαν ειρωνεία δηλαδή, η φωτογραφία του
αντικειμένου, το αντικείμενο και ο τόπος το ένα πάνω στο άλλο. Τι πιο προφανές;
πιο πολύ σαν αυτοπεριορισμό και σαν ειρωνεία δηλαδή, η φωτογραφία του
αντικειμένου, το αντικείμενο και ο τόπος το ένα πάνω στο άλλο. Τι πιο προφανές;
Άλλο ένα στοιχείο που με ενδιέφερε ήταν το
χειροπιαστό. Οι μνήμες έχουν να κάνουν με τις αισθήσεις μας οπότε όταν αγγίζεις
το αντικείμενο που σου φέρνει την ανάμνηση, μπαίνουν όλες σε λειτουργία όλες οι
αισθήσεις, μυρωδιά, ακοή, αφή, όραση.
χειροπιαστό. Οι μνήμες έχουν να κάνουν με τις αισθήσεις μας οπότε όταν αγγίζεις
το αντικείμενο που σου φέρνει την ανάμνηση, μπαίνουν όλες σε λειτουργία όλες οι
αισθήσεις, μυρωδιά, ακοή, αφή, όραση.
Όλη αυτή η κατάσταση των αντικειμένων μέσα σε
ένα κουτί τα οποία για μένα είναι πολύ σημαντικά ενώ για κάποιον είναι
σκουπίδια και η αλληγορία τους είναι κάτι που ενδιαφέρει το πως ένα πράγμα
μπορεί να έχει τόσους τρόπους να το κοιτάξει κανείς. Πως για παράδειγμα ένας
αναπτήρας μπορεί για κάποιον είναι ένα αντικείμενο χρηστικό, για κάποιον ένα
σκουπίδι και για κάποιον ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ταυτότητας το.
ένα κουτί τα οποία για μένα είναι πολύ σημαντικά ενώ για κάποιον είναι
σκουπίδια και η αλληγορία τους είναι κάτι που ενδιαφέρει το πως ένα πράγμα
μπορεί να έχει τόσους τρόπους να το κοιτάξει κανείς. Πως για παράδειγμα ένας
αναπτήρας μπορεί για κάποιον είναι ένα αντικείμενο χρηστικό, για κάποιον ένα
σκουπίδι και για κάποιον ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ταυτότητας το.
Ο Φερνάντο Πεσόα είχε πει πως «Αυτό που
βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε»
βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε»