Maya Deren (April 29, 1917 – October 13, 1961), born Eleanora Derenkowskaia (Russian: Элеоно́ра Деренко́вская), was one of the most important American experimental filmmakers and entrepreneurial promoters of the avant-garde in the 1940s and 1950s. Deren was also a choreographer, dancer, film theorist, poet, lecturer, writer and photographer.
The function of film, Deren believed, like most art forms, was to create an experience; each one of her films would evoke new conclusions, lending her focus to be dynamic and always-evolving.[1] She combined her interests in dance, voodoo and subjective psychology in a series of surreal, perceptual, black and white short films. Using editing, multiple exposures, jump cutting, superimposition, slow-motion and other camera techniques to her fullest advantage, Deren creates continued motion through discontinued space, while abandoning the established notions of physical space and time, with the ability to turn her vision into a stream of consciousness.
Perhaps one of the most influential experimental films in American cinema was her collaboration with Alexander Hammid on Meshes of the Afternoon (1943). She continued to make several more films of her own, including At Land(1944), A Study in Choreography for Camera (1945), and Ritual in Transfigured Time (1946) – writing, producing, directing, editing, and photographing them with help from only one other person, Hella Heyman, as camerawoman. She also appeared in a few of her films but never credited herself as an actress, downplaying her roles as anonymous figures rather than iconic deities.
Η Selina Μiles γεννημένη στο Brisbane της Αυστραλίας, εργάζετε και μένει στην Adelaide. Eίναι 26 χρόνων και με ασχολείτε με την φιλμογραφία τα τελευταία 5 χρόνια. Αγαπημένη της θεματολογία, η δράση ενος(και οχι μόνο) graffiti artist Sofles.
«Η διαφορά ενός σχεδίου από μια φωτογραφία είναι πολύ σημαντική. Με το σκίτσο φτάνεις σε μια εικόνα μέσα από μια διαδικασία, δεν είναι μια παγωμένη στιγμή στον χρόνο όπως η φωτογραφία. Υπάρχει ρευστότητα. Μπορεί να έχεις μια αόριστη ιδέα για το τι θέλεις να ζωγραφίσεις, αλλά τα όσα προκύπτουν μέσα από τη διαδικασία μπορεί να αλλάξουν ή και να θέσουν σε αμφισβήτηση αυτά που νομίζεις ότι ξέρεις. Έτσι, το σκίτσο είναι ένα τεστ ιδεών. Ένας συλλογισμός σε αργή κίνηση. Δεν φτάνεις σ” αυτό αμέσως, όπως με τη φωτογραφία. Ο αβέβαιος και ασαφής τρόπος κατασκευής ενός σκίτσου είναι μερικές φορές ένα μοντέλο για το πώς κατασκευάζουμε νόημα. Αυτό που καταλήγει στη σαφήνεια και καθαρότητα, δηλαδή στο νόημα, συχνά δεν ξεκινά με αυτόν τον τρόπο».
Το βράδυ πριν πέσω για ύπνο και για την ακρίβεια λίγο πριν κοιμηθώ, έχω παρατηρήσει πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα. Συνήθως νιώθω πιο ελαφριά και κενή και η πραγματικότητα μοιάζει ρευστή και ευάλωτη. Κάπως σαν να επιπλέω στο διάστημα. Το πρωί που ξυπνάω πάλι η πραγματικότητα έχει διαφορετική χροιά, είναι πιο συμβατική και με παρασέρνει χωρίς να σκέφτομαι ιδιαίτερα, λειτουργώ αυτόματα. Ανάλογα λοιπόν με την διάθεση μου, χαρούμενη, λυπημένη, φοβισμένη, ασφαλής κ.λπ. η πραγματικότητα ταυτίζεται με μένα. Νιώθω λοιπόν πως αυτοπροσωπογραφία μου δεν είναι ούτε ένα κομμάτι μου ούτε ένα κομμάτι της πραγματικότητας, είναι το διάστημα ανάμεσα μας. Είναι η αντίληψη. Έτσι λοιπόν η αντίληψη με μορφή διαφορετικών επιφανειών φιλτράρει τον άνθρωπο και την πραγματικότητα. Εγώ είμαι η πραγματικότητα και η πραγματικότητα είμαι εγώ και αυτό που μας χωρίζει όσο και μας ενώνει είναι η υποκειμενικότητα της στιγμής. Αναρωτιέμαι αν ποτέ το θολό τζάμι εξαφανίζεται και τότε μπορείς να δεις τον εαυτό σου καθαρά.
Stop motion animation αντιπροσωπευτικό δείγμα της ψυχολογικής μου διάθεσης. Η επιμονή είναι ένα από τα προτερήματά μου, μέχρι ένα βαθμό τουλάχιστον. Υπομένω εως ότου πέσει και η τελευταία σταγόνα όπου θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Τσαλακώνομαι, εξαντλώ όλα τα αποθέματά μου, μέχρι που τα δίνω όλα μια κλωτσιά και τα καταστρέφω όλα. Ξανασηκώνομαι, αρχίζω πάλι από την αρχή…
Κάθε μέρα που περνάει είναι όλο και πιο δύσκολη. Τα συναισθήματα πηγαινοέρχονται συνέχεια. Λύπη, χαρά, θυμός, ενθουσιασμός και τρόμος είναι αυτά που έχουν πλημμυρίσει στην ψυχή και σε όλο μου το σώμα. Δεν αντέχω άλλο πρέπει να σταματήσει αυτό. Ένα συνεχόμενο βουητό στα αυτιά μου και το κεφάλι μου είναι έτοιμο να σπάσει. Τέλος! Με μία έκρηξη σταμάτησαν όλα και το βουητό και τα συναισθήματα.
Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Έκρηξη Συναισθημάτων
