Selected Courses on Digital Art-UOWM

Το βράδυ πριν πέσω για ύπνο και για την ακρίβεια λίγο πριν κοιμηθώ, έχω παρατηρήσει πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα. Συνήθως νιώθω  πιο ελαφριά και κενή και η πραγματικότητα μοιάζει ρευστή και ευάλωτη. Κάπως σαν να επιπλέω στο διάστημα. Το πρωί που ξυπνάω πάλι η πραγματικότητα έχει διαφορετική χροιά, είναι πιο συμβατική και με παρασέρνει χωρίς να σκέφτομαι ιδιαίτερα, λειτουργώ αυτόματα. Ανάλογα λοιπόν με την διάθεση μου, χαρούμενη, λυπημένη, φοβισμένη, ασφαλής κ.λπ. η πραγματικότητα ταυτίζεται με μένα. Νιώθω λοιπόν πως αυτοπροσωπογραφία μου δεν είναι ούτε ένα κομμάτι μου ούτε ένα κομμάτι της πραγματικότητας, είναι το διάστημα ανάμεσα μας. Είναι η αντίληψη. Έτσι λοιπόν η αντίληψη με μορφή διαφορετικών επιφανειών φιλτράρει τον άνθρωπο και την πραγματικότητα. Εγώ είμαι η πραγματικότητα και η πραγματικότητα είμαι εγώ και αυτό που μας χωρίζει όσο και μας ενώνει είναι η υποκειμενικότητα της στιγμής. Αναρωτιέμαι αν ποτέ το θολό τζάμι εξαφανίζεται  και τότε μπορείς να δεις τον εαυτό σου καθαρά.