Μάιος « 2009 «

12 Μαΐου 2009

Sunaisthisia -Πρώτη τελική εργασία

Filed under: SYNAESTHSIA — polimeflo @ 14:20

http://www.sendspace.com/file/isfmgq

Το παραπάνω link είναι οδηγός για την σελίδα όπου μπορείτε να κατεβάσετε τη μικρή εφαρμογή που έκανα (ή αν θέλετε μικρό πειραματικό παιχνιδάκι ) με βάση την συναισθησία την αναισθησία αλλά και την σύνήθεια .Ο λόγος που έκανα αυτήν την εφαρμογή ήταν ότι δεν μπορούσα να καταλάβω το πώς νοιώθουν αυτοί οι άνθρωποι που έχουν αυτή την ιδιότητα , πως αντιλαμβάνονται αυτό το πράγμα και πως το δέχονται .Στην αρχή το είχα μπερδεύει με την συνήθεια .Δηλαδή όταν σκέφτομαι μια μπανάνα να σκέφτομαι το κίτρινο , η όταν σκέφτομαι μακαρόνια να σκεφτομαι το χρώμα μπεζ η το κόκκινο που έχει η σάλτσα στα μακαρόνια. Ουσιαστικά οι συνήθειες και τρόπος που μαθαίνεις κάτι σε οδηγεί σε τέτοιους συνειρμός(άρα αυτό που είχα στο μυαλό μου σαν συναισθησία ήταν ο τρόπος που είχα συνηθίσει να σκέφτομαι , αλλά οι συναισθητικοί άνθρωποι δεν λειτουργούν έτσι ) . Έκανα αυτή την εφαρμογή όπου μέσα σε ένα συνονθύλευμα αριθμών ,χρωμάτων, κινήσεων και ήχων ,έβαλα κάποια hot spots όπου κάνοντας κλικ πάνω τους θα οδηγηθείς σε μια άλλη οθόνη και πάει λέγοντας .Βέβαια μπορεί να ξανά τύχεις στην ίδια αλλά εδώ είναι το ενδιαφέρον της συνήθειας που είπα πιο πάνω .Καθώς κινείσαι μέσα στις οθόνες σε συνοδεύει ένα εκνευριστικό βουητό (κάθε οθόνη έχει το δικό της ήχο)σε αρκετά ψιλή συχνότητα έτσι ώστε να υπάρχει και κάτι σαν ενόχληση ή κάτι που να προκαλεί σύγχυση .Όταν λοιπόν έβαλα 3-4 παιδία να κάτσουν και να ασχοληθούν με το παιχνίδι , καταρχήν τρόμαζαν από τον ήχο , δεύτερον παίζοντας οδηγούνταν συνέχεια σε 2-3 οθόνες που είχαν περάσει πιο πριν. Το παιχνίδι δεν έχει πάρα πολλές οθόνες μόνο δέκα , και τα παιδία ίσως ασυναίσθητα , οδηγούνταν στα ίδια και τα ίδια σημεία . Έβρισκαν μόνο 2-3 hotspots και ουσιαστικά έκαναν την εφαρμογή να φαίνεται ακόμα πιο μικρή (χαρακτηριστικά με ρωτούσαν αν σίγουρα δεν έχω κάνει κάποιο λάθος ή δεν την έχω ολοκληρώσει ).

Για να τρέξετε την εφαρμογή

Ξεζιπάρετε ,μπείτε στο φάκελο package και κάντε διπλό κλικ στο μωβ εικονίδιο που γράφει game .

Comments (0)

5 Μαΐου 2009

Filed under: ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ-ARTISTS — admin @ 14:04

><!–[if !mso]>

st1\:*{behavior:url(#ieooui) } <![endif]–> <!– /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:””; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-fareast-font-family:”Times New Roman”;} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;}

–>

Mona Hatoum was born in Beirut, Lebanon. During a visit to London in 1975, civil war broke out in Lebanon and she was forced into exile. She stayed in London, training at both the Byam Shaw School of Art and the Slade School of Fine Art (University College, London) between the years 1975 and 1981. In 1995 she was nominated for the Turner Prize for her exhibitions at the Centre Georges Pompidou in Paris, and for her show at the White Cube.

In the early 1980s Hatoum began her artistic career with performance pieces, though later she moved from ‘live’ work to more mechanical installations, involving video, light, and sound. While mostly focusing on confrontational themes such as violence, oppression, and voyeurism, she has often made powerful references to the vulnerability and resistance, of our human bodies.

In 1989 Hatoum exhibited her first major scuptural work ‘The Light At the End’ in the Showroom Gallery. The same piece was shown the following year in the British Art Show. Her Alive and Well was displayed in the Victoria Tunnel (a former air raid shelter under the streets of Newcastle-upon-Tyne) in 1990.

She was shortlisted for the Turner Prize in 1995. In 1997, one of Hatoum’s works which had been purchased by Charles Saatchi was included in the Sensation exhibition which toured London, Berlin and New York.

In 2000, her work The Entire World as a Foreign Land was at the inaugural launch of the Tate Britain. She had a work called Home at the Hudson Valley Center for Contemporary Art in 2004.

In 2008, she was awarded the prestigious Rolf Schock Prizes.

<!– /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:””; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-fareast-font-family:”Times New Roman”;} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;}
–>«Measures of Distance»

This videotape is perhaps the most touching of Mona Hatoum’s artistic statement in which she examines her position as an exiled female artist. The author’s voice translates letters of her mother from Arab into English, represented visually as a texture of calligraphy over the texture of her body and skin. Measuring a multitude of distances/oppositions or differences between home and exile, writing and reading, reading and translating, mother and daughter, autobiography and artistic invention.